* Εγώ θα τα γράψω μιας και έτσι νιώθω και όποιος έχει χρόνο και όρεξη να τα διαβάσει θα χαρώ πολύ, όποιος δε, δεν πειράζει, μπορεί απλά να δει τις εικόνες (μια εικόνα, 1000 λέξεις λένε)
Έστω και ένας να αλλάξει τρόπο ζωής κέρδος θα είναι.
Μετά από έναν αρκετά επίπονο και δύσκολο ορεινό αγώνα δρόμου (24,2χλμ – 1.550μ. Θετική υψομετρική), αρκετά συμπεράσματα μπορούν να βγουν, όσον αφορά το αθλητικό αλλά και όχι μόνο κομμάτι.
Ας ξεκινήσουμε με λίγο χιούμορ, τώρα που η κούραση περνάει σιγά, σιγά:
Αν θες να φας γίδα βραστή, απλά πλήρωσε και φάτη!
Ποιος ο λόγος να παίρνεις τους δρόμους και τα βουνά αξημέρωτα!
Αν τώρα δεν είσαι σίγουρος αν θα σου αρέσει η γίδα και έχεις και όρεξη για εκδρομούλα στη Λιβαδειά, να θυμάσαι ότι την ίδια ακριβώς μερίδα θα έτρωγες και αν έκανες τα 10χλμ.! Ποιος ο λόγος λοιπόν να γκρεμοτσακιστείς – όχι που δε θα έπεφτα – στα 24,2χλμ;
Αλλά εδώ έρχεται και ο λόγος του κειμένου αυτού.
Η φράση κλειδί είναι: «ζώνη άνεσης».
Για τον λόγο αυτό λοιπόν και επιλέξαμε με τον Χαρης Μαυραγανης τα 24,2 χλμ. Για να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, σωματικές και ψυχικές. Να το πάμε πέρα από τη «ζώνη άνεσης» μας, στην άλλη πλευρά. Να δούμε μπορούμε, μας παίρνει;
Και νομίζω σε γενικές γραμμές το πείραμα πέτυχε, ο ασθενής έζησε, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τη … γίδα! R.I.P.
Για μένα προσωπικά ήταν τα περισσότερα χιλιόμετρα που έχω τρέξει ποτέ στη ζωή μου και έτυχε να είναι που αλλού; Μα στο βουνό φυσικά! Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει σύγκριση του τύπου «βουνό ή δρόμος». Απλά δεν υπάρχει. Εικόνες, ήχοι, αρώματα, άνθρωποι; Ούτε καν κοντά!
Επιστρέφω λοιπόν στη «ζώνη άνεσης», η οποία συντροφεύει καθημερινά πολύ κόσμο σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Είναι το σημείο που ο καθένας μας νιώθει άνεση, ασφάλεια, ηρεμία και δεν τολμάει να το περάσει για κανένα λόγο και για κανένα τίμημα.
«Δεν το κουνάω απ επαέ….»
Με ρωτάνε: «Καλά ξυπνάς 5, 6, 7 το πρωί για να πας για τρέξιμο και μπάνιο Κυριακές χειμωνιάτικα;” ή «Έχεις πάρει τα βουνά και δεν κάθεσαι να ξεκουραστείς λιγάκι;» «Γιε μου που πας;», «Πρόσεχε μη χτυπήσεις.», «Ζακέτα να βάλεις.», κ.α.
Άλλα αν δεν έκανα αυτό το μικρό βήμα για να περάσω από την άλλη πλευρά της «ζώνης άνεσης» μου, δε θα είχα μάθει πολλά πράγματα για μένα και για το τι μπορώ να κάνω και που μπορώ να φτάσω. Και εύχομαι να έχω δρόμο ακόμα:
• δε θα είχα μπει ποτέ σε ρινγκ!
• δε θα είχα ανέβει στην κορυφή της Ελλάδας «Μύτικας», 2,918 μ. (ότι πιο επικίνδυνο έχω κάνει στη ζωή μου;)
• δε θα είχα ξεκινήσει το τρέξιμο συστηματικά και δε θα είχα φτάσει και ξεπεράσει το όριο των 24χλμ.
• δε θα είχα διασχίσει υπόγειο ποτάμι φορώντας πρώτη φορά στη ζωή μου στολή cevlar – οι άντρες με τα κολάν ένα πράγμα – (ίσως αυτό να ήταν ότι πιο επικίνδυνο έχω κάνει στη ζωή μου;)
• δε θα είχα γίνει χειμερινός κολυμβητής στα 50 μου! μπρρρ
• δε θα είχα δει ποτέ τόσα ωραία μέρη (Όλυμπος, Ταΰγετος, Γκιόνα, Κόζιακας, Ενηπέας, κλπ.)
• δε θα είχα ξεπεράσει τον άσχημο τραυματισμό μου πέρυσι, και το σημαντικότερο…..
• δε θα είχα γνωρίσει τόσο ωραίους ανθρώπους, δε θα είχα κάνει τόσο ωραίες φιλίες
Αλλά ο κίνδυνος, η κούραση, ο χαμένος ύπνος;
Ναι, ΟΚ, αλλά να σας θυμίσω ότι παρόλα τα παραπάνω, το ατύχημα που με σημάδεψε έμελλε να συμβεί πέφτοντας από σκάλα, όταν αποφάσισα να κρεμάσω φωτάκια, και ευτυχώς – Δόξα το Θεό – στάθηκα τυχερός μέσα στην ατυχία μου και με την συμπαράσταση της οικογένειας και των φίλων μου το ξεπέρασα σε μεγάλο βαθμό και είμαι και πάλι εδώ!
Το πότε και το που δεν το ξέρεις και δεν μπορείς να ζεις σκεπτόμενος έτσι.
Γι’ αυτό ίσως ήρθε ο καιρός και για εσάς να κάνετε το ένα αλλά πολύ σημαντικό βήμα και να περάσετε από την άλλη πλευρά της «ζώνης άνεσης» σας και να δείτε που μπορείτε να φτάσετε. Θα δείτε τη ζωή πέρα από τον καναπέ, ή την καρέκλα της καφετέριας. Σε πραγματική ανάλυση και ευκρίνεια.
Δεν είναι ανάγκη να πάρετε τα όρη τα άγρια βουνά. Απλά ξεκινήστε σήμερα με λίγο περπάτημα, λίγη γυμναστική μια-δυο φορές την εβδομάδα, σε λίγο καιρό ένα χαλαρό τρέξιμο, μια μικρή βόλτα στο βουνό, περπάτημα στην παραλία, μια εκδρομή στο δάσος.
Θα διαπιστώσετε πολύ γρήγορα ότι χάνατε τόσα πολλά τόσα χρόνια, μη θέλοντας να χάσετε την και καλά «άνεση» σας.
Και μην ακούσω δικαιολογίες του στυλ «που να τρέχω μόνος μου τώρα;». Φτηνή δικαιολογία! Απλά!
Γιατί; Γιατί απλά δεν είσαστε μόνος. Ίσως, στην αρχή αλλά θα είναι για πολύ λίγο. Και μιλάω εκ πείρας! Και σκεφτείτε και το παράδειγμα που θα δώσετε στα παιδιά σας. Σημαντικό!
Και εγώ όταν ξεκίνησα πριν από 9 περίπου χρόνια – τι λες τώρα, πέρασαν κιόλας – μόνος ξεκίνησα και ψάχνοντας βρήκα! Βρήκα δασκάλους, προπονητές, συναθλητές, δρομείς, αλλά πάνω απ’ όλα φίλους καλούς!
Μπορώ να πω και να παραδεχθώ ότι στάθηκα τυχερός, γιατί βρήκα μπροστά μου τον άνθρωπο Kirsanidis Alexandros – θα τολμήσω να το πω – που με έκανε τον αθλητή που είμαι σήμερα!
Από εκεί που δεν έτρεχα, δεν ξύπναγα, δεν το ένα δεν το άλλο, και γάντια φόρεσα και μπήκα σε ρινγκ στα 43 μου!! και διατροφή ξεκίνησα και γυμναστική και τα βουνά πήρα. Άρχισα να τρέχω τα πρωινά – και πολλές φορές σιχτίριζα – έβλεπα ανηφόρα και έκλαιγα και έφτασα σήμερα να μην μπορώ να σταματήσω να τρέχω!
Όπως λοιπόν το έκανα εγώ, έτσι μπορείτε και εσείς. Ένα βήμα τη φορά. Απλά το σημαντικότερο βήμα είναι το πρώτο. Το βήμα που θα σας περάσει από τη «ζώνη άνεσης» σας στην άλλη πλευρά.
Στη «ζώνη του όλα είναι δυνατά»!
Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε. Μια άλλη ζωή σας περιμένει, απλά πιστέψτε το! Ποτέ δεν είναι αργά!
Πολύ αργά θα είναι μια και μόνη φορά στη ζωή μας…
Και εγώ εδώ είμαι αν θέλετε ένα «case study»!! Φιλιά
