Πέμπτη βράδυ, γύρω στις 12+, έχω ξαπλώσει και διαβάζω το βιβλίο μου.
Ακούω φωνές από το δρόμο. Κάποιος μιλάει σε κάποιος, αλλά φαίνεται σαν να μην παίρνει απάντηση, αλλά επιμένει. Ένα κράμα, φόβου, ανησυχίας, απόγνωσης στη φωνή του. Νέο παιδί σκέφτομαι.
Βγαίνω στο μπαλκόνι, και βλέπω όντως ένα νέο παιδί – στην ηλικία της κόρης μου – να έχει σκύψει πάνω από τον συνομήλικο φίλο του και να φαίνεται σαν να προσπαθεί να τον συνεφέρει για κάποιο λόγο. Το παιδί που είναι κάτω δεν δείχνει να έχει τις αισθήσεις του.
«Αυτό δεν είναι καλό.» σκέφτομαι!
Κατεβαίνουμε να δούμε τι γίνεται και αν μπορούμε να βοηθήσουμε. Λίγο νεράκι, ένα χέρι βοηθείας στο φίλο του παιδιού που φαίνεται αναστατωμένος και δεν ξέρει τι να κάνει, μια κουβέντα στο παιδί που είναι πεσμένο στον δρόμο.
Το παιδί φαίνεται αρχικά να έχει πάθει ένα είδος κρίσης πανικού, να τρέμει σαν το ψάρι μέσα στο δίχτυ και να μην πολύ επικοινωνεί. Ανησυχητικό!
Καλούμε ασθενοφόρο και προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να νιώσει λίγο καλύτερα, να κρατήσει τι αισθήσεις του και να είμαστε εκεί για να τον κάνουμε να νιώσει όσον γίνεται καλύτερα μέχρι να έρθει βοήθεια.
Στο μεταξύ έχουν τρέξει στο σημείο δυο, τρεις φίλοι του για συμπαράσταση, κάποιοι περαστικοί για να δουν αν χρειαζόμαστε βοήθεια.
Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο – για την καθυστέρηση παρακάτω – για καλή μας τύχη, σταματάει μια διερχόμενη οδηγός, που τυχαίνει να είναι γιατρός, και βγαίνει για να δει τι μπορεί να κάνει για να νιώσει καλύτερα το παιδί.
Μετά από λίγα λεπτά εμφανίζεται και το ασθενοφόρο και εξετάζουν το παιδί, του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, έχει στο μεταξύ έρθει και η μητέρα με τον πατέρα του παιδιού, το παιδί συνέρχεται και στέκεται στα πόδια του.
Το συμβάν μετά από λίγη ώρα και την αποχώρηση του ασθενοφόρου θεωρείτε λήξαν λοιπόν, και μιας και δεν υπάρχει λόγος για να μπούμε σε λεπτομέρειες για το τι και πως το έπαθε το παιδί ας πάμε στα συμπεράσματα της βραδιάς.
(1) Αν δε σε έχει πάρει ο ύπνος, η μέρα ποτέ δε θεωρείται λήξαν. «Τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία» ένα πράμα!
(2) Όσο και να μη θέλουμε να το πιστέψουμε, κυρίως για εμάς που ζούμε στη μεγαλούπολη, υπάρχει ακόμα ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και ευτυχώς γιατί έτσι μπαίνει ένα φως ελπίδας!
(3) Οι φίλοι!! Τι σπουδαίο πράγμα παιδιά! Σε όποια ηλικία και αν είσαι, ότι και να σου λένε, χωρίς φίλους δεν υπάρχει ζωή!
«Αν θες να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος σου. Αν θες να μας μακριά, πήγαινε με παρέα!»
(4) Τα πληρώματα του ασθενοφόρου! Τι να πεις για αυτούς τους Ανθρώπους; Άνθρωποι που βλέπουν και ακούν και ζουν το πόνο των άλλων και προσπαθούν για το καλύτερο με μέσα λιγοστά, με ωράρια «θανάτου», με πολύ κούραση, σωματική και ψυχολογική. Αλλά έρχονται εκεί για να σε βοηθήσουν και ίσως τα ακούνε χωρίς να φτιάνει για τις καθυστερήσεις, για τις ελλείψεις, για το…κράτος!
(5) Το κράτος! Αχ, τι να πεις και για αυτό το (ρημάδι)κράτος! «Απών»! Αυτή η λέξη του ταιριάζει. Παίρνεις τηλέφωνο για να καλέσεις ασθενοφόρο και σε ρωτάνε «είναι τροχαίο;». Δηλαδή αν δεν είναι; Τι θα γίνει; Αν είναι προϋπόθεση για να έρθει πιο γρήγορα, τότε να βάζαμε το παιδί στη μέση του δρόμου να το πατήσει κανένα αυτοκίνητο για να έρθει πιο γρήγορα το ασθενοφόρο!! Μόνο στην Ελλάδα αυτά!
(6) Και για να κλείσω. Κοιτάζοντας το ασθενοφόρο βλέπω να γράφει «Δωρεά Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος», όπως γράφουν και τα περισσότερα από το ασθενοφόρα που κυκλοφορούν! Και δεν είναι μόνο τα ασθενοφόρα. Αλλά όχι, όλα καλά, έχουμε Ραφάλ, έχουμε φρεγάτες, απλά δεν έχουμε φαρδιούς δρόμους και λιμάνια σε κάθε γειτονιά για να προσγειώνονται και να «δένουν» όταν προκύψει!! Τρομάρα μας! Λεφτά για τέτοια βρίσκουμε πάντα μην τυχόν και στεναχωρήσουμε τους «εμπόρους» φίλους μας. Για τον λαό, ας είναι καλά οι ευεργέτες!
