Μετά λοιπόν από άλλη μια κηδεία, και χωρίς να θέλω να σας κουράσω με πολλά πολλά, θα σας πω τρία πράγματα:
1ον – σε αυτή τη ζωή – για την άλλη δεν ξέρω ακόμα – ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας. Το “όχημα” είναι…μονοθέσιο,
2ον – όσο και αν θέλουν οι άλλοι να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα μας απασχολεί – όσο σοβαρό κι αν είναι αυτό – αν δεν θέλουμε εμείς οι ίδιοι να το πολεμήσουμε και να το ξεπεράσουμε, να το παλέψουμε, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, το “από το χεράκι” δεν υπάρχει!
και ,
3ον και ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ…….
……θα πρέπει η κυβέρνηση να νομοθετήσει, κάθε μα κάθε πολίτης μικρός ή μεγάλος,
να υποχρεούται να κάνει μια φορά την εβδομάδα – τουλάχιστον μια – μια βόλτα από το κοντινότερο νεκροταφείο! Ναι καλά διαβάσατε! ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ!
Και κυρίως από τάφους που γράφουν 18, 25, 30, 45 χρονών κλπ. μπας και ξυπνήσουν και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ζήσουν αυτή τη ρουφιάνα τη ζωή που τους έλαχε!
Μια είναι – UNO – δεν υπάρχει δεύτερη! Όπως και να είναι αυτή, από τη στιγμή που ξυπνάμε κάθε πρωί και είμαστε όρθιοι, έχουμε ανθρώπους να μας νοιάζονται, Δόξα Το Θεό να λέμε και να ζούμε τη κάθε στιγμή. Υπάρχουν δυσκολίες, ναι, υπάρχουν αναποδιές, ναι, αλλά και η κλάψα και η τοξικότητα δεν βοηθάει κανέναν. Ζήστε, χαρείτε, απολαύστε τα πιο απλά πράγματα, αγαπήστε, αγαπηθείτε!
Ζήστε!!!
