«Στα όρη στα άγρια βουνά. Στα ξύλα στα λαγκάδια…» έλεγε η Γεωργία Βασιλειάδου στην ταινία «Η κυρά μας η μαμή», για να διώξει το κακό το μάτι. Άλλα αναρωτιέμαι αν η αγαπημένη κωμικός μας είχε βρεθεί σε όρος σε «άγριο βουνό» να δει πόσο «κακό» έχει μαζευτεί εκεί!!
Να ήταν έτσι το κακό, όλοι θα το επιθυμούσαν. Να σου λέγανε σαν άλλος Σίσυφος, να κάνεις την ίδια διαδρομή για μια ζωή, Λιτόχωρο – Ενιπέας – Πριόνια – Όλυμπος.
Και κάθε που θα έπιανες Μύτικα, στου Δία τα λημέρια, να σου και πάλι – σαν τιμωρία ένα πράγμα – πίσω στο Λιτόχωρο να ξεκινάς από την αρχή και πάλι. Τι «μαρτύριο» ε; Θα το ήθελες;
Θα μου πεις θα σου άρεσε να κάνεις για μια ζωή την ίδια διαδρομή, δε θα βαριόσουνα; Όχι, θα απαντούσα. Γιατί πολύ απλά, ποτέ αυτή η διαδρομή δε θα είναι η ίδια.
Γιατί; Μα πολύ απλά γιατί η Φύση αλλάζει από λεπτό σε λεπτό, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε μέρα.
Εκεί που περπατάγαμε πριν δυο μέρες, Σεπτέμβρη μήνα μέσα στο πράσινο και στα γάργαρα νερά του Ενιπέα, σε λίγες βδομάδες αν όχι μέρες, θα περπατάς μέσα στο κίτρινο και το κόκκινο του φθινοπώρου.
Και να σου ξαφνικά, μετά από λίγες βδομάδες θα έρθει η σειρά του κάτασπρου πέπλου που θα εξαγνίσει και θα αναζωογονήσει τη Μητέρα Φύση, προετοιμάζοντας τη για την αναγέννηση που φέρνει πάντα η Άνοιξη.
Τέλος, της χειμέριας νάρκης για την πανίδα και τη χλωρίδα. Το λευκό δίνει τη θέση του σε μια πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων, που και να θες να περιγράψεις με ακρίβεια δεν μπορείς, τουλάχιστον όχι εγώ. Ίσως, ένας Σεφέρης, ένας Ελύτης, ένας Ρίτσος να το κατάφεραν.
Αν τώρα οι λέξεις δε σας πείθουν – αν και δεν είχα τέτοιο σκοπό, απλά τις σκέψεις μου ήθελα να μοιραστώ με όσους με καταλαβαίνουν και είναι συνοδοιπόροι στο «μαρτύριο» μου αυτό όλα αυτά τα χρόνια – ίσως σας πείσουν οι εικόνες.
Φιλιά και να θυμάστε, μια Μητέρα μας φέρνει στο κόσμο και μια Μητέρα (Φύση) μας κρατάει ζωντανούς και ας μην το καταλαβαίνουμε στις μέρες που ζούμε.
Τουλάχιστον όχι οι περισσότεροι.
Καλό βράδυ.
