Σας έχει τύχει να ακούτε ιστορίες για μέρη που κρύβουν κάτι το μυστήριο, κάτι το μοναδικό, μέρη που λίγοι γνωρίζουν και ακόμα πιο λίγοι έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν, και να θέλετε να πάτε, αλλά μια το ένα μια το άλλο, να μην τα καταφέρνετέ; Ε, και σε μένα, και όχι μια αλλά πολλές φορές!
Να λοιπόν που κατάφερα ένα τέτοιο μέρος να το διαγράψω επιτέλους από τη λίστα μου! Και το όνομα αυτής, Αρχάμπολη!!
Ξεκίνησα λοιπόν – ως συνήθως μόνος – να επισκεφθώ την περιοχή της Αρχάμπολης στο Κάβο Ντόρο στην Νότια Εύβοια.
Η διαδρομή ξεκινά από την πόλη της Καρύστου, και μετά από μια ώρα και 15 λεπτά, περνώντας διαδοχικά από τα χωριά Μετόχι, Πλατανιστό, Αντιά, Κόμητο, καταλήγει στην περιοχή που έχει το όνομα Δριμονάρι.
Να σημειώσω ότι από εκεί ο δρόμος συνεχίζει προς το νοτιότερο σημείο της Εύβοιας και το ξακουστό ακρωτήρι Καφηρέας ή Κάβο Ντόρο.
Από το Δριμονάρι λοιπόν είχα αποφασίσει, μετά από έρευνα, ότι ήταν το πιο κατάλληλο σημείο για να ξεκινήσω την πορεία μου προς το Φαράγγι της Αρχάμπολης με τελικό προορισμό την παραλία της.
Υπήρχαν και άλλες διαδρομές, πιο βατές, για να φτάσεις στην παραλία, από την πλευρά του χωριού Θύμι, αλλά δεν έχεις την ευκαιρία να διασχίσεις το φαράγγι, πράγμα που δεν σκόπευα να χάσω. Και όπως θα δείτε και θα διαβάσετε, άξιζε και με το παραπάνω το κόπο μου.
Ξεκίνησα λοιπόν τη πεζοπορία μου και πολύ σύντομα κατάλαβα γιατί δεν υπήρχαν αναφορές και ακόμα περισσότερο καταγεγραμμένες διαδρομές για την διάσχιση του φαραγγιού! Κυριολεκτικά εδώ βρήκε εφαρμογή το ρητό του Αννίβα του Καρχηδόνιου, «Αν δεν υπάρχει δρόμος, εμείς θ’ ανοίξουμε τον δρόμο». Και αυτό έκανα ακριβώς!
Κατηφορίζοντας το χωματόδρομο κάτω από την άσφαλτο, δεν άργησα να χαθώ μέσα σε απίστευτα πυκνή βλάστηση. Περνώντας μια εγκαταλελειμμένη αγροικία τα πράγματα έγιναν χειρότερα καθώς δεν υπήρχε μονοπάτι, παρά μόνο ένα δάσος από βάτα που με έκανε να μετανιώσω πικρά που είχα φορέσει βερμούδα και όχι μακρύ παντελόνι.
Κοινώς μέχρι να «πέσω» μέσα στο φαράγγι, είχα αλλάξει δέρμα στα πόδια και στα χέρια από τους αγκώνες και κάτω. Αλλά κάθε φορά μαθαίνουμε και κάτι, έτσι δεν είναι; Γινόμαστε σοφότεροι ένα πράμα.
Μετά από περίπου 30 λεπτά, γεμάτα ιδρώτα και αίμα κυριολεκτικά, έφτασα στο χαμηλότερο σημείο και την αρχή του φαραγγιού. Στο σημείο υπήρχαν ερείπια παλιού μύλου, απόδειξη ότι το μέρος παλιότερα έσφυζε από ζωή, όπως και σε όλη τη περιοχή των χωριών του Κάβο Ντόρο.
Το φαράγγι λοιπόν, απλωνόταν μπροστά μου, έτοιμο να το εξερευνήσω.
Η διάσχιση του μέχρι την παραλία της Αρχάμπολης ήταν γύρω στα 5μιση χιλιόμετρα και μου πήρε γύρω στην 1μιση ώρα, μαζί με φωτογράφηση, ξεκούραση και απόλαυση της διαδρομής. Κοινώς χαλαρά, χωρίς βιασύνη.
Το φαράγγι έσφυζε από ζωή. Ψηλά πλατάνια, έντομα, πεταλούδες, βατραχάκια, φίδια και γουρουνάκια. Ναι καλά διαβάσατε. Μιας και το φαράγγι δεν έχει «κίνηση» λόγω του ότι δεν το επισκέπτεται σχεδόν κανείς. Οι τρελοί είμαστε μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, επιτρέπει στη φύση να κάνει τη δουλειά της με περισσότερη ευκολία και λιγότερο κίνδυνο. Έτσι κατά την πορεία μου, είχα την τύχη να συναντήσω και μια οικογένεια γουρουνιών σε άγρια κατάσταση. Ήταν η μαμά και τρία γουρουνάκια. Εμπειρία μοναδική!
Στο τέλος του φαραγγιού και βγαίνοντας σε ξέφωτο, αντίκρισα αριστερά και δεξιά κάθετα βράχια και μπροστά μου λίγο μετά απομεινάρια παλιού οικισμού. Λίγο μετά ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μια υπέροχη παραλία που στην δεξιά της μεριά υψώνονταν κάθετα απόκρημνα βράχια δίνοντας στο τοπίο ένα άγριο χαρακτήρα.
Ήμουν εντελώς μόνος στην παραλία, πιο μόνος δεν γινόταν. Η πρόσβαση συνήθως γίνεται μέσω σκαφών μιας και δεν υπάρχει κοντά δρόμος προς την παραλία, αλλά ευτυχώς για μένα δεν υπήρχε κανείς εκείνη την ημέρα.
Μετά από μια τόσο κουραστική πορεία τι καλύτερο από μια βουτιά στα κρύα, το λιγότερο αναζωογονητικά νερά της.
Η περιοχή της Αρχάμπολης έχει μεγάλη ιστορία από τους αρχαϊκούς ακόμα χρόνους αλλά για περισσότερα σε άλλο κείμενο σύντομα ελπίζω. Απλά να πω ότι το μέρος το «ζώνουν» πολλοί μύθοι και ιστορίες, κυρίως για τον τρόπο που εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του εν μια νυχτί.
Και να προσθέσω ότι βρίσκεται στην λίστα με τα 10 πιο τρομαχτικά μέρη της Ελλάδας! Αν δεν με πιστεύεται ψάξτε το.
Αφού λοιπόν έκανα την βουτιά μου και απόλαυσα την ηρεμία που προσέφερε απλόχερα το μέρος, ήταν καιρός να πάρω τον δρόμο της επιστροφής.
Πρώτα όμως μια στάση στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, που δεσπόζει λίγο πάνω από την παραλία, για ένα κεράκι και μια προσευχή.
Η διαδρομή της επιστροφής ήταν διαφορετική, μιας και δεν σκόπευα να γυρίσω από το φαράγγι, αλλά από το βουνό.
Ίσως να έπρεπε να έχω γυρίσει από το φαράγγι. Η διαδρομή ήταν πολύ ανηφορική, κάτω από τον καυτό ήλιο, χωρίς ίχνος σκιάς. Η επιστροφή αν και ήταν γύρω στα 2μιση χιλιόμετρα ήταν εξουθενωτική και μου πήρε κοντά στην μία ώρα, αν και κάποιες στιγμές νόμιζα ότι θα μου πάρει μια ζωή και όχι τίποτε άλλο, δεν είχα και δεύτερη!
Η διαδρομή με έβγαλε μέσα από την αρχαία ακρόπολη της Αρχάμπολης και έχοντας διαβάσει για την ιστορία και τους μύθους που συνοδεύουν το μέρος ένιωθα περίεργα αλλά και όμορφα μαζί, μιας και δεν έχουν και πολλοί την τύχη να βρίσκονται σε τέτοια μέρη με τόση ιστορία αλλά τόσο μυστήριο γύρω από την ύπαρξη τους.
Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν, μετά από 1 ώρα λοιπόν έφτασα στο εκκλησάκι των Αγίων Ταξιαρχών λίγο έξω από το χωριό Θύμι, και δεν το κρύβω πως δεν θυμάμαι να έχω ξαναχαρεί τόσο πολύ στο παρελθόν που συναντάω εκκλησάκι. Βοήθεια μας.
Δεν άργησα να πέσω «τα ανάσκελα» από την κούραση και να ευχαριστώ τους Ταξιάρχες που με αξίωσαν να βρεθώ κοντά τους – όχι κυριολεκτικά βρε – γιατί κάποια στιγμή στο δρόμο της επιστροφής νόμιζα ότι θα συναντούσα τον συνονόματο μου Άγιο!
Αλλά για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι κανείς δεν ξέρει πια είναι τα όρια του αν δεν τα ξεπεράσει.
Στην επιστροφή για την Κάρυστο, έκανα μια στάση για μια παγωμένη βουτιά και μια ακόμα πιο παγωμένη μπυρίτσα στη Γέφυρα των Ερωτευμένων στον Πλατανιστό. Ένα υπέροχο σημείο μέσα στο πράσινο και στα γάργαρα νερά, λιγότερο από μια ώρα από την πόλη της Καρύστου.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Άντε και στα επόμενα!
