Πεζοπορία στο Φαράγγι του Κόμητου στη Νότια Εύβοια.
Πριν λίγες ημέρες, στον δρόμο μου για την Αρχάμπολη συνάντησα έναν ντόπιο κάτοικο, όπως μου είπε του χωριού Κόμητου, και μου είπε για την ύπαρξη νερόμυλου, γεφυριού και όχι μόνο στο ομώνυμο χωριό, και είπα να μην αφήσω την ευκαιρία για άλλη μια εξερεύνηση να πάει χαμένη 🙂
Το Κόμιτο ή Κόμητο είναι ημιορεινό χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας σε υψόμετρο 409 μέτρα.
Γεωγραφικά στοιχεία
Το Κόμιτο βρίσκεται στη Νότια Εύβοια και ανήκει στα λεγόμενα «χωριά του Κάβοντορο» της ευρύτερης περιοχής Καφηρέα. Απέχει 39 χλμ. ΒΑ. από την Κάρυστο. Έχει κτιστεί στις ανατολικές απολήξεις του όρους Όχη. Το βασικό τμήμα του χωριού είναι κτισμένο στην πλαγιά του βουνού «μά λια κούμουι» (αρβανίτικη λέξη που σημαίνει βουνό κολοκυθιού, ονομασία που προήλθε από το σχήμα του) και το μικρότερο τμήμα του είναι κτισμένο στη νότια πλευρά της περιοχής.
Λόγω της γεωγραφικής και υψομετρικής θέσης σστηνοποία βρίσκεται καθώς και των πηγών που υπάρχουν εκεί, η βλάστηση περιμετρικά αλλά και εσωτερικά του οικισμού αποτελείται, κυρίως από πλατάνια, ενώ νότια υπάρχει ποτάμι, οι εκβολές του οποίου βρίσκονται στην παραλία του Κομήτου (Λιμνιώνα), και το οποίο αποτελεί πηγή άρδευσης του οικισμού καθώς και του γειτονικού χωριού Ευαγγελισμός.
Ιστορικά – διοικητικά στοιχεία
Το όνομα «Κόμητος» τη Ρωμαϊκή περίοδο και την εποχή του Βυζαντίου αναφερόταν σε βαθμό αξιωματικού (αντίστοιχο με του συνταγματάρχη) πεζοπόρου τμήματος στρατού και από αυτό συμπεραίνεται ότι η ίδρυση του χωριού ανάγεται στην εποχή του Βυζαντίου. Επιπλέον, τον 15ο αιώνα η περιοχή είχε οριοθετηθεί από τους Ενετούς ως σύνορο εποικισμού των Αρβανιτών.
Ακολουθώντας τις οδηγίες που είχα, ξεκίνησα την κατάβαση προς το σημείο που πίστευα ότι υπάρχει ο νερόμυλος και η πρώτη γέφυρα και όντως έπεσα διάνα! Η κάθοδος δεν μπορώ να πω ότι ήταν εύκολη μιας και το μονοπάτι – αν υπήρχε ποτέ στο σημείο που ξεκίνησα την κατάβαση – ήταν πυκνόφυτο και δύσκολα μπορούσες να περπατήσεις.
Μετά από περίπου 20 λεπτά συνάντησα ίχνη από παλιό νερόμυλο και συνεχίζοντας την πορεία μου προς το βάθος του φαραγγιού, είδα ότι υπήρχε και δεύτερος νερόμυλος κάτω από τον πρώτο, πράγμα που δεν έχω ξαναδεί! Η μυλόπετρα ήταν στη θέση της, σαν να περίμενε να πιάσει δουλειά όπως τα χρόνια εκείνα.
Λίγα μέτρα πιο πέρα έστεκε αγέρωχη μια γέφυρα που προφανώς συνέδεε το χωριό του Κόμητου με τους νερόμυλους μιας και πέρναγε από την πλευρά που στέκονταν τα πέτρινα κτίσματα προς την πλευρά που ήταν το χωριό.
Η βλάστηση πυκνή, σε κάποια σημεία τα πλατάνια άγγιζαν το έδαφος, και το νερό να τρέχει ασταμάτητο αν και ήμασταν προς το τέλος του Αυγούστου, δείγμα ότι οι πηγές της περιοχής είναι πολλές και “κρατάνε” νερό όλο το χρόνο.
Αφήνοντας πίσω τους νερόμυλους και το γεφύρι συνέχισα τη πορεία που στο φαράγγι που ανοιγόταν μπροστά μου πανέμορφο και έτοιμο να μου χαρίσει εικόνες, ήχους και ηρεμία.
Λόγω της περασμένης ώρας – Κυριακή απόγευμα – και μιας και έπρεπε να επιστρέψω Αθήνα, δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την πορεία μου μέχρι το τέλος του φαραγγιού, το οποίο είναι η αντίστοιχη παραλία, αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά (άνοιξη, καλοκαίρι). Ίσως, μπορέσω να βρω και τη δεύτερη γέφυρα για την οποία μου μίλησε ο κύριος που συνάντησα στον δρόμο για την Αρχάμπολη.
Όπως και να είχε η πορεία σε ένα τέτοιο πανέμορφο μέρος δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί κέρδος. Σας αφήνω λοιπόν να απολαύσετε τις εικόνες…
